Zgromadzenie wierzycieli – uwagi praktyczne

Jeszcze przed majówką brałem udział w IV Kongresie Prawa Restrukturyzacyjnego organizowanego przez Instytut Allerhanda. Na Kongresie praktycy podzielili się swoimi doświadczeniami dotyczącymi m.in. dotyczącymi przygotowania i przebiegu zgromadzenia wierzycieli, które odbyły się już na podstawie nowego prawa restrukturyzacyjnego.

Z samym zgromadzeniem wierzycieli – na którym wierzyciele głosują czy przyjąć układ z dłużnikiem – nie są związane wyłącznie zagadnienia prawne. I tak adw. Mariusz Purgał podzielił się ciekawym spostrzeżeniem z przebiegu zgromadzenia do którego uczestnictwa uprawnionych było kilkaset wierzycieli. Jak się okazało najważniejszym logistycznie rozwiązaniem, było przyniesienie na zgromadzenie wierzycieli własnej… drukarki. Otóż bowiem samo zgromadzenie wierzycieli trwało kilkanaście godzin i najwięcej czasu zajęła weryfikacja uprawnionych do głosowania wierzycieli lub ich pełnomocników. Przeważająca większość wierzycieli wyszła przed końcem zgromadzenia, lecz przed wyjściem prosili o możliwość oddania głosu na karcie do głosowania. Więc do tego celu przydała się oczywiście własna drukarka 😊, co miało swoje odzwierciedlenie w wynikach głosowania.

Doradca restrukturyzacyjny Anna Michalska podzieliła się spostrzeżeniami co do prawidłowości wykonywania obowiązków nadzorcy sądowego podczas zgromadzenia, jak i wskazała na zasadność aktywnego przekonywania wierzycieli co do głosowania za układem jeszcze przez zgromadzeniem wierzycieli. Takie podejście bez wątpienia zwiększa szanse na jego zawarcie.

W kontekście powyższych doświadczeń, chciałbym również podzielić się własnymi spostrzeżeniami, co do przebiegu zgromadzenia wierzycieli jednej ze spółek publicznych, której byłem pełnomocnikiem zarówno na zgromadzeniu wierzycieli, jak i podczas samego postępowania restrukturyzacyjnego.

Otóż dłużnik na zgromadzeniu zmienił propozycje układowe na niekorzyść jednej z grup wierzycieli, w ten sposób, że wierzytelność która miała być spłacona w całości, ale w późniejszym terminie i odroczona na raty, została częściowo zamieniona na konwersję wierzytelności na akcje dłużnika. Powstała zatem wątpliwość, czy głosy oddane przez wierzycieli na kartach do głosowania i wysłane do sądu będą uważane za ważne. Zgodnie bowiem z art. 117 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego: „w przypadku zgłoszenia przez dłużnika, zarządcę albo nadzorcę sądowego zmian propozycji układowych głos wierzyciela oddany na piśmie za pierwotnymi propozycjami układowymi uważa się za głos oddany za zmienionymi propozycjami układowymi, jeżeli są one korzystniejsze dla tego wierzyciela. Pozostałe głosy traktuje się jako głosy przeciw układowi”.

Co prawda sama zmiana na niekorzyść nie dotyczyła wierzycieli z innych grup, którzy oddali głos korespondencyjnie, ale nie można było wykluczyć uznania za nieważne głosów oddanych korespondencyjnie. Obawę tę podzielił również na zgromadzeniu wierzycieli Sędzia Komisarz. Wobec powyższego Dłużnik zmienił propozycje układowe wobec pozostałych grup na ich korzyść. Zamiast zapłaty 25% wierzytelności do ostatniego dnia 18 miesiąca licząc jako pierwszy następujący po miesiącu od uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzenia układu, dłużnik zmienił propozycję na zapłatę do dwudziestego siódmego dnia 18 miesiąca licząc jako pierwszy następujący po miesiącu od uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzenia układu.

Tym prostym zabiegiem propozycje układowe wobec pozostałych grup uległy zmianie na ich korzyść i układ został przyjęty, a następnie zatwierdzony również na podstawie głosów oddanych korespondencyjnie.

Ciekawą kwestią było również głosowanie nad więcej niż jedną propozycją układową. Zgodnie bowiem z art. 117 ust. 1 prawa restrukturyzacyjnego: „w przypadku zgłoszenia kilku propozycji układowych sędzia-komisarz ustala kolejność głosowania nad propozycjami układowymi. Pod głosowanie poddaje się wszystkie propozycje układowe. Za przyjęte uznaje się te propozycje układowe, które uzyskały największe poparcie wierzycieli liczone w odniesieniu do sumy wierzytelności”. Powstało zatem zagadnienie czy Sędzia Komisarz ma poddawać pod głosowanie dwie propozycje układowe zgłoszone przez dłużnika, pierwotną i zmodyfikowaną.

Na zgromadzeniu dłużnik przekonał Sędziego Komisarza, iż właściwie w postępowaniu nie mamy do czynienia z kilkoma propozycjami, lecz z jedną bo zgłoszoną wyłącznie przez dłużnika. Pierwsza propozycja została bowiem skutecznie zastąpiona przez drugą.

Na marginesie należy zwrócić uwagę, iż w przypadku, gdyby dłużnik skutecznie nie zmienił wobec pozostałych wierzycieli propozycji układowych (nie dokonał zmiany na ich korzyść) to okazałoby się, że należy poddać pod głosowanie obie propozycje układowe. Wówczas w przypadku uznania, że zmienione propozycje układowe nie dotyczą wierzycieli, którzy oddali głos korespondencyjnie mogło okazać się, że za pierwszą propozycją oddano więcej głosów za przyjęciem układu niż za drugą propozycją. Taka sytuacja doprowadziłaby do przyjęcia układu mniej korzystnego dla dłużnika i niewykonalnego ze względu na zmianę okoliczności dotyczących dłużnika.

Zarówno własne doświadczenia jak i spostrzeżenia uczestników Kongresu Restrukturyzacyjnego uczą, że najważniejsze jest profesjonalne i szczegółowe przygotowanie się do zgromadzenia wierzycieli z rozważeniem wszelkich wariantów jego przebiegu. To głównie odpowiednie przygotowanie decyduje o samym przebiegu zgromadzenia, jak i wpływa w głównej mierze na sukces reprezentowanego klienta.